Hoe velen handen werk licht maken bij Moestuin de Haar
Genieten van een overvloed aan vers groente en fruit, zonder er zelf voor te hoeven schoffelen. Zo werkt het op de zelfoogstuin van Moestuin de Haar. Tuinder Simone Visser: “Ik wil de mensen in contact brengen met hun voedsel. Hier komen de mensen zelf wekelijks plukken wat rijp is.”
Simone Visser startte een jaar geleden met de moestuin, als zelfstandig ondernemer. Trots laat ze zien wat er nu, een jaar later, al groeit. “Proef maar een besje. En de tomaten zijn ook heerlijk.” Terwijl ze rondloopt wijst ze naar de oude muur aan de ene kant van de tuin. In het midden staat nog een oude poort die je naar het landgoed van het kasteel leidt. “Een historisch stukje Utrecht. Dat zijn de muren van het landgoed van kasteel de Haar. Vroeger werd hier al groente en fruit voor de kasteelbewoners verbouwd.” Simone vertelt dat het stukje groen in de stad haar rust geeft. “Ik had de wens een zelfoogstuin te beginnen met echte smaken en rassen. Dit beschutte stuk natuur in de stad is daar perfect voor.”
Simone solliciteerde voor de zelfstandige functie bij de Stichting Moestuin de Haar die de grond pacht van Natuurmonumenten. De stichting had al een community verzameld met mensen die interesse hadden om zelf hun groente en fruit te oogsten. Simone ging aan de slag met een concept waar alle afnemers van de tuin oogstdeelnemers zijn. Ze betalen dit aandeel voor een heel jaar en kunnen dertig weken per jaar ongeveer vijf verschillende rijpe groente en daarnaast kruiden oogsten.
Hulp van vrijwilligers en stagiaires
Met dit geld koopt Simone plant – en zaadgoed en ze wordt ervan uitbetaald. Samen met een grote groep vrijwilligers en stagiaires houdt ze de tuin vervolgens bij.
Wekelijks stuurt Simone Tuinberichten naar alle oogstdeelnemers. Daar staat in wat die week geoogst kan worden. Vijf tot zeven groenten per keer. Er komt dan soms wel een kleine instructie bij. Zoals.” “Pak de prei laag vast en trek in zijn geheel uit de grond. Snijd er niet teveel vanaf, want het groene gedeelte is juist erg lekker.” En: “Bij de palmkool breek je de onderste grote bladeren af. Zolang je de top laat staan, kunnen we ervan blijven oogsten.” Simone: “De mensen die hier komen vinden moestuinieren leuk, maar willen niet alles zelf doen”, legt ze uit. “En wat je hier zelf van het land oogst is nu eenmaal veel lekkerder dan wat in de supermarkt ligt.” Bovendien is er een grote variatie. Simone somt wat dingen op die je niet zo snel in de supermarkt vindt. “Kapucijners, vijf verschillende rassen aardappelen, meiraapjes, rammenas, verschillende rassen pompoenen, zapallitos. Soms zet ze in de tuinberichten ook tips wat je ermee kunt maken.”
Simone volgde haar droom
En zo volgt Simone haar droom om dagelijks met het voedsel dat we eten bezig te zijn. In haar vorige baan op kantoor voelde ze zich niet gelukkig. “Toen ik een halve dag in de week vrijwilligerswerk ging doen op een tuinderij en wist ik meteen dat ik dit wilde gaan doen.” Ze nam ontslag en volgde een studie op de Warmonderhof voor biologisch-dynamische landbouw. Hier leerde ze onder andere waarom we voeding nodig hebben van een gezonde bodem. Onbespoten en onbewerkt. “Door biologisch te verbouwen gaan de gewassen zelf een wisselwerking aan met het bodemleven omdat we geen chemicaliën gebruiken. Dat zorgt voor een beter immuunsysteem. De plant geeft via de wortels aan wat het nodig heeft en de bodem geeft dat terug. Daar krijg je weerbare planten met smaak van. Het voedsel dat we allemaal moeten eten.”
Meer weten over dit mooie bedrijf? Meer informatie vind je op de website van Moestuin de Haar
We hebben nog meer verhalen over de keuzes die we maken! Bekijk hiervoor ons verhalenoverzicht